ΖΩ ΜΕΣ' ΣΤΗ ΜΑΓΕΙΑ...

    Σφίξαν οι ζέστες αγαπητοί μου και μόνο για πολιτικά δεν έχω διάθεση να μιλήσω. Αν και θα κάνω τα σχολιάκια μου στα υστερόγραφα, δε θα σας αφήσω παραπονεμένους! Λέω να πούμε για μουσική. Και τί να πρωτοπεί κανείς για ένα τόσο τεράστιο θέμα. Το καλύτερο το έχει πει ο Νίτσε: "Χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος". Συμφωνώ απόλυτα με τον σύντροφο Φρήντριχ, διότι εδώ που τα λέμε η μουσική είναι το αλατοπίπερο στη ζωή μας. Εκφράζει είτε με λόγια είτε με τη μελωδία πράγματα που αισθανόμαστε και πολλές φορές δεν τα βγάζουμε στην επιφάνεια.
    Το ταξίδι ξεκίνησε γύρω στις εννιά το βράδυ. Κάπου σε μια πλατεία, σ'ένα τσιπουράδικο. Η παρέα άρχισε να "φτιάχνεται" με τα πρώτα ποτηράκια. Απ' τα ηχεία να μας συνοδεύει το "Χαράτσι" του Παπάζογλου. Και δώστου συζητήσεις και φωνές και γέλια τρανταχτά. Και πάνω που προσπαθώ να εξηγήσω σ'έναν "μυρωδιά" ότι προτιμάω το τσίπουρο με γλυκάνισο να και η Χαρούλα η Αλεξίου με τον "Μπαρμπαγιαννακάκη" της. Και "εβίβα" και "στην υγειά μας και οι μπάτσοι μακριά μας", "το πολυτεχνείο ζει" και άλλα τέτοια γραφικά! Σκάνε και οι μεζέδες και πάνω στη μάχη πατάτας, μελιτζανοσαλάτας και κασεροκροκέτας παρεμβαίνει ο Ζαγοραίος για να μας πει για "το παιδί από τα Σπάτα". Μεράκλωσε ο Γιωργάκης και η κανάτα με το νερό έγινε θρύψαλα!
    Μεταφερθήκαμε λίγο παραπέρα, σε μπαρ ελληνικό,μου είπανε. Ο Μάλαμας μας καλωσόρισε. "Άσε τα ψέμματα και βγες απ' τον τεκέ". Κάτσε ρε Σωκράτη,ακόμα δε μπήκα! Ο Στελλάρας ζαχαρώνει δυο μικρές στην απέναντι παρέα, αλλά αυτές το παίζουν δύσκολες! Αγάνάκτησε κι αυτός και ήρθε να δέσει γάντι ο Μητροπάνος με το "Δεν πάει άλλο". Ο Μπιλάκος να πίνει αβέρτα και να χαμογελάει σα χαζοχαρούμενος! Και ο Ζαμπέταρος με τη Μοσχολιού να λένε το "Επεμβαίνεις". "Βάλε άλλη μία Ηavana και γρήγορα"!!!
    Κοντεύει δύο και χτυπάει το τηλέφωνο. "Παρακαλώ"... "Έλα όπως είσαι dizzy να χτυπηθούμε"!! "Χλωμό, είμαι αλλού". "Ρε έλα από 'δω γίνεται της Πόπης"!! Εγώ μέσ' στη σούρα μου κατάλαβα πως στο μαγαζί είναι η Τσαπανίδου και επειδή της έχω μια αδυναμία είπα να βολτάρω κατά 'κει! Χέρια σηκωμένα, σταυρωτά σχεδόν, όλο το μαγαζί στο πόδι! "Brothers I am calling"...Δεν κόβω και τις φλέβες μου για τους Manowar, αλλά μια ανατριχίλα μ' έπιασε! Και η βαρελίσια να ρέει άφθονη. Πόσο να τ'ανακατέψω ακόμα όμως; Το στομάχι μου θα γίνει μολώτοφ! "Crusader" από Saxon και τα κεφάλια πάνε πέρα δώθε σαν τρελά! Η μελαχροινή σερβιτόρα έχει να δώσει πολλά. Παραγγέλνω ένα τζιν τόνικ και αφήνω στους θεούς Maiden  να με παρασύρουν. "Take my hand, I' ll lead you to the promised land"...O DJ επιλέγει να το χαλαρώσει λίγο με Scorpions και ο Γιωργάκης παίρνει τηλέφωνο για να με κράξει. "Έλα ρε μαλάκα, πάμε για αλλού"..."Πού αλλού"; Δεν έχω αντιστάσεις όμως για παζάρια...
Χώρος κλειστός, καμιά δεκαριά τραπεζάκια. Το μαγαζί τίγκα στο κόσμο και στη καπνίλα! Ο σγουρομάλλης τραγουδιστής με λευκό πουκάμισο, ανοιχτό μέχρι το στήθος α λα Παπαμιχαήλ τραγουδάει "το καλύτερο μπεγλέρι" του Μαργαρίτη και γίνεται πανικός! Έτσι και πιω τις μπόμπες που σερβίρουν εδώ θα αρχίσω να ξερνάω όπου βρω! Αλλά ο Στελλάρας φαίνεται πως θέλει να φτάσει στο πάτο και παραγγέλνει μια μπουκάλα ουίσκι. Το γύριζει σε Απόστολο Νικολαϊδη ο τραγουδιάρης. "Αφού έχω εσένα ζωή μου και λατρεία ζω μεσ' στη μαγεία και γαμώ τα υπουργεία"! (είχα δεν είχα πάλι στα πολιτικά το γύρισα!) Μετά δε θυμάμαι και πολλά. Ξύπνησα σπίτι μου. Κοιμήθηκα με τα ρούχα μου, που βρωμούσαν τσιγαρίλα! Πάω να κοιταχτώ στο καθρέφτη. "Διόνυσε, τα ξενύχτια κομμένα, πρέπει να σοβαρευτείς επιτέλους". Μετά από δύο δευτερόλεπτα μουντζώνω το καθρέφτη και πάω να φτιάξω το καφέ μου!!!
Υ.Γ: Θα φτιάξουνε λέει κυβέρνηση οι τρεις τους. Πάνω από τέσσερα μηνάκια δύσκολα να βαστίξουν. Όλοι τους το παιχνίδι του Τσίπρα παίζουν...
Υ.Γ 2: Η λέξη "επαναδιαπραγμάτευση" πού χάθηκε ρε παιδιά; Να βάλουμε τη Νικολούλη να ψάξει να τη βρει, κρίμα είναι...

ΑΥΡΙΟ...

    Και πάλι στις κάλπες λοιπόν. Ένα μήνα μετά τις πρώτες εκλογές, για να εκλέξουμε οριστικά(...) κυβέρνηση. Με Σαμ θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο. Με Τσίπρα αλλάζουμε πολιτική. Ή μήπως όχι; Γιατί κυκλοφορεί ευρέως η άποψη ότι ο Αλέξης λαϊκίζει και πως αν έρθει στην εξουσία δε θα κάνει αυτά που υπόσχεται, κυρίως βέβαια δεν θα ακυρώσει το μνημόνιο. Να σας πω κάτι; Δε ξέρω. Παρακολούθησα αρκετές πολιτικές συζητήσεις στη τηλεόραση. Οι περισσότερες είναι χάσιμο χρόνου. Γιατί μιλάνε μέτριοι,ως επί το πλείστον άνθρωποι, αναπαράγοντας την κομματική γραμμή. Και ο Γκάντι να είσαι κάποια στιγμή εκνευρίζεσαι ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια. Κούφια λόγια κυρίως,που σπανιότατα μιλούν για τα ουσιαστικά προβλήματα. Κλείνεις, λοιπόν, τη τηλεόραση και νιώθεις πιο μπερδεμένος από πριν.
    Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και να πάμε στα πιο σοβαρά. Τί γίνεται γύρω μας; Προσωπικά βλέπω μια κοινωνία διαλυμένη, διαιρεμένη, η οποία δε ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Νοσοκομεία δεν υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν, δουλειές δεν υπάρχουν, η ψυχραιμία έχει χαθεί προ πολλού. Και τί υπάρχει; Μίσος και φόβος σε άφθονες ποσότητες. Και ξύλο έχουμε. Και φόνους έχουμε. Και ληστείες έχουμε. Και αυτοκτονίες με το τσουβάλι. Τέτοιο χάος επικρατεί σε εμπόλεμες περιοχές. Αλλά μήπως η Ελλάδα δεν είναι το πειραματόζωο ενός οικονομικού πολέμου, ο οποίος ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 και ακόμα δε ξέρει κανείς πότε θα τελειώσει. Και κυρίως ΠΩΣ...
    Αυτή η κοινωνία, λοιπόν, αύριο καλείται να αποφασίσει ποιοί θα την κυβερνήσουν. Ποιός όμως είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι όποιος κυβερνήσει θα μπορέσει να βάλει τάξη σε αυτό το μπάχαλο; Σκεφτείτε μόνο πόσο σκληρή αντιπολίτευση θα έχει όποιος και να πάρει την εξουσία...Και επειδή κουλτούρα συνεργασιών δεν υπάρχει η όποια συγκεβέρνηση προκύψει θα έχει να αντιμετωπίσει, εκτός από την αντιπολίτευση, και τα μαχαιρώματα των υποτίθεται συνεργατών, οι οποίοι θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί στα υπουργεία που θα έχουν τα πηγαίνουν περίφημα και οι άλλοι είναι οι ανίκανοι. Με προφανή, φυσικά, σκοπό να επωφεληθούν στις επόμενες εκλογές. Οι οποίες θα είναι και πάλι σύντομα. Να το θυμάσαι αυτό...
    Καλά όλα αυτά, αλλά με τη χώρα και τους πολίτες τί γίνεται; Προσπαθώ πολύ να βρω κάποια αχτίδα αισιοδοξίας. Δε χρειάζεται να είσαι πεσιμιστής για να μη βρίσκεις τίποτα. Απλά ρεαλιστής. Πώς μπορείς να πείσεις κάποιον που έχει ετοιμάσει τα μπογαλάκια του και είναι έτοιμος να μεταναστεύσει, να μείνει στην Ελλάδα; Έχεις επιχειρήματα; Εγώ όχι. Παρόλο που δε νομίζω ότι θα μπορέσω προσωπικά να φύγω από τον ευλογημένο τούτο τόπο, ακόμα κι αν δεν έχω να φάω. Πώς όμως θα κρατήσω τον διπλανό μου, ο οποίος τη κάνει αηδιασμένος και απογοητευμένος από την κατάσταση; Και τί θα γίνει με αυτούς που μένουν πίσω; Οι μόνοι που χαίρονται αυτή την εποχή είναι οι ονειροπαρμένοι αριστεροί και οι φασίστες. Όλοι οι υπόλοιποι είναι "κουμπωμένοι", απογοητευμένοι και τη βγάζουν με χαπάκια, λόγια παρηγοριάς ή επιφανειακή-ψεύτικη χαρά.
    Δεν έχω σκοπό να σου μαυρίσω τη καρδιά. Άλλωστε αν δε κοιτάς μόνο τη πάρτη σου, αλλά και γύρω σου, λίγο παραπέρα απ' τον εαυτούλη σου θα τα έχεις διαπιστώσει όλα αυτά. Το μόνο που προσπαθώ είναι να δω την Ελλάδα αύριο, μεθαύριο, σε δύο μήνες, σε ένα χρόνο. Και δεν μπορώ. Ή μπορεί και να μη τολμώ να πω αυτό που διακρίνω...     

FAVOURITE ROCK BANDS

DIRE STRAITS

Πολλοί κατηγορούνε τους Dire Straits για βαρετούς, λόγω της πραότητας και του μονότονου παιξίματός τους..

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν βαρετούς τους «Νονούς», το «Άρωμα Γυναίκας» και… την επιθετική λειτουργία της Εθνικής Ελλάδος! Πνευματικά κενοί άνθρωποι, γκατζετάκηδες της κακιάς ώρας, που αν δεν τους δώσεις πράγματα χειροπιαστά, τους κουράζεις… 

Αν λοιπόν φτιάχνεστε με ανούσια σόλο, άναρθρες κραυγές και διάφορα άλλα τσαλιμάκια, τότε αφήστε τους Dire Straits στη άκρη… Γιατί οι τύποι παίζουν απλά και καθαρά.. Και φυσικά όπως και στη ζωή, τα απλά πράγματα είναι αυτά που αξίζουν…

Όσο για το συναίσθημα που το εν λόγω γκρουπ μπορεί να βγάλει, αρκεί μια ακρόαση του “Brothers in arms” για να σας στείλει 6 μήνες σε ψυχιατρική κλινική…

Τα καλά τραγούδια τους είναι μοιρασμένα σε 6-7 δίσκους.. Εκτός από το ευρέως γνωστό “sultans of swing” (που ακόμα και οι κωφάλαλοι ξέρουν να το τραγουδάνε απέξω), μια καλή γεύση του γκρουπ θα πάρετε με τα “Down to the waterline”, “Where do you think you ‘re going” “Ladywriter”, “Tunnel of love”, “Romeo & Juliet”, “Rrivate investigations”, “Your latest trick”.

THE WATERBOYS

Ο τίτλος παραπέμπει σε light group των ‘60s αλλά η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική… Η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους ήταν πριν καμιά 7ετία, όταν είχα ακούσει στην κασέτα ενός φίλου τα “fisherman’s blues” και “the Pan within”… Ε, την άλλη μέρα πήγα και αγόρασα όλη τη δισκογραφία τους!

Μια κέλτικη μπάντα με ιδιόρρυθμο στυλ (έπικ-φολκ-ροκ) και πολύ φανατικό κοινό.. Μια μπάντα που δεν τη νίκησε ούτε θα τη νικήσει ποτέ ο χρόνος… Αρκεί να δείτε ένα live του ’81 και ένα περσινό για να πειστείτε..

Μια μπάντα που όταν ερωτεύεσαι γίνεται βάλσαμο και πληγή.. Καμιά φορά νομίζω πως, αν δεν υπήρχαν οι Waterboys δεν θα μπορούσα να ερωτευτώ…

Η ψυχή των Waterboys είναι ο Σκωτσέζος Mike Scott, ένας μουσικός ψαγμένος, ευαίσθητος, ιδιοφυής και με βαθιά αγάπη για τους Κέλτες ποιητές και τη μυθολογία, πράγμα που φαίνεται στη μουσική του…

Τα διαμάντια τους αμέτρητα, αλλά μπορείτε να ξεκινήσετε από τα “Savage Earth Heart”, “Red Army Blues”,            “A Pagan place”, “The whole of the moon”, “This is the sea”, “The return of Pan”, “Everybody takes a tumble”..

           

RORY GALLAGHER

Θα ξεκινήσω με δύο περιστατικά..

Όταν σε μια συνέντευξή του, ο Jimi Hendrix ρωτήθηκε «Πως είναι να είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο?», αυτός απάντησε: «Δεν ξέρω. Ρωτήστε τον Rory Gallagher»…

Το 1974, ο Rory αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους ήδη δημοφιλέστατους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική…

Σεμνός, αντιεμπορικός, μάγκας και με παθολογική αγάπη για τη μουσική του.. Δεν προσκύνησε κανέναν παρά μόνο το αλκοόλ, το οποίο και τον κατέστρεψε σε ηλικία 48 ετών…

Προσωπικά έχω δηλώσει πως αν στη ζωή μου έπρεπε να ακούω μόνο έναν καλλιτέχνη, αυτός είναι ο Rory Gallagher… Και θα μου ήταν υπεραρκετό!

Παρότι λοιπόν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν τα live του, ο τεράστιος Ιρλανδός άφησε πίσω του δεκάδες κομματάρες όπως τα “A million miles away”, “Walk on hot coals”, “Ain’t too good”, “Do you read me”, “Moonchild”, “Shadow play”, “Bad Penny”, “Easy come easy go”.

UFO

Ορίζουν το hard rock! Όποιος από εσάς θέλει να λέγεται ροκάς απαγορεύεται να μην έχει λιώσει δισκάρες όπως το Phenomenon, το Force it και το Lights out..!

Οι UFO και… κάτι άλλοι είναι αυτοί που κάνανε το rock το καλύτερο, ποιοτικότερο και πιο τσακάλικο είδος μουσικής! Οι UFO είναι αυτοί που με το live album τους “strangers in the night” κάνανε τα υπόλοιπα live να μοιάζουν με πρωινό καφεδάκι στην πλατεία Καρύτση..!

Ξεκινήσανε με δύο cd γεμάτα ατμοσφαιρικές παπαρίτσες, αλλά τότε ήταν που έσκασε μύτη σαν θείο δώρο ο Μεγαλέξανδρος της κιθάρας Michael Schenker, αυτός ο 17χρονος οδοστρωτήρας που απογείωσε το group κι έβαλε τα γυαλιά (τουλάχιστον) σε άλλους πολυδιαφημισμένους κιθαρίστες της εποχής εκείνης.

Οι μάγκες ακούστε ενδεικτικά τα “Doctor Doctor”, “Rock bottom” και “Let it roll”.. τα γκομενάκια ακούστε τα “Try me”, “Belladonna” και “High flyer”. Αν εντυπωσιαστείτε πάρτε με τηλέφωνο για τα περαιτέρω…

RAINBOW

Στα 1975 ο κιθαρίστας Ritchie Blackmore, αφού έχει αφήσει τους τροβαδούρους Deep Purple, τσιμπάει τον Γιώργο Νταλάρα του hard rock Ronnie James Dio και φτιάχνει τους Rainbow.

Το επικό μεγαλείο των Rainbow έμελλε να σημαδέψει την hard rock/heavy metal παγκόσμια σκηνή και μας πέταξε στη μάπα κομματάρες που όμοιές τους δεν θα βρεις ακόμη κι αν βάλεις 50 ιδιωτικούς ντέντεκτιβ να ψαχουλεύουν όλα τα δισκοπωλεία της Ευρώπης για δέκα χρόνια. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, όταν μιλάμε για συνεργασία του κατά πολλούς καλύτερου κιθαρίστα και καλύτερου τραγουδιστή του είδους… Με την αποχώρηση του Dio, οι Rainbow συνεχίζουν αξιοπρεπώς αλλά δυστυχώς ο πήχης ήταν πάρα πάρα πολύ ψηλά.

Τα λόγια είναι περιττά όταν μιλάμε για τα “Catch the Rainbow”, “The temple of the King”, “Stargazer”, “A light in the black”, “Gates of Babylon”, “Kill the King”, “Man on the silver mountain”…

Όταν μιλούσαν λοιπόν οι Rainbow για Kings και Mountains, οι τεράστιοι Manowar περίμεναν 8 ώρες στο ticket house για να προμηθευτούν ένα εισιτήριο για τη συναυλία τους..

Σταματάω εδώ το κείμενο γιατί αν το αφήσω κι άλλο δεν θα δημοσιευτεί ποτέ και ως εκ τούτου δεν θα μάθετε ποτέ την αλήθεια..

Να επισημάνω, προλαβαίνοντας τις φωνές διαμαρτυρίας, ότι για τον Bob Dylan θα παρουσιάσω εν καιρώ ειδικό αφιέρωμα, μιας και δεν απευθύνεται μόνο σε ροκ κοινό…

Θα τα ξαναπούμε μετά τις εκλογές.. 

Ο Άνεμος

Τι θα έγραφα αν ήμουν αριστερός...

Η Χρυσή Αυγή δεν τελείωσε πολιτικά στην εκπομπή του Παπαδάκη.. η Χρυσή Αυγή μόλις άρχισε.. γιατί αν το 7% είχε χίλιες δυο ερμηνείες στις εκλογές του Μάη, στις 17 Ιουνίου η ερμηνεία θα είναι μία.. και η ερμηνεία είναι ότι η ψήφος στη ΧΑ θα είναι από τούδε και στο εξής ΑΠΟΛΥΤΑ συνειδητοποιημένη!

Και εξηγούμαι.. Τα ΜΜΕ και το πολιτικό κατεστημένο έχουν παίξει όλα τα χαρτιά τους απέναντι στο "αυγό του φιδιού"... από τις 17 Ιουνίου και μετά, η επιρροή τους στον κόσμο που θα ψηφίσει ΧΑ θα είναι μηδενική...

Ο πυρήνας λοιπόν της ΧΑ αυξάνεται.. ήταν 20.000.. τώρα δεκαπλασιάστηκε.. τους περιθωριοποιήσανε, τους φανατίσανε, τους συσπειρώσανε και θα συνεχίσουν να το κάνουνε.. και σε περίπτωση αριστερής κυβέρνησης η κατάσταση θα είναι ακόμη πιο επικίνδυνη..

Το πολιτικό και δημοσιογραφικό σύστημα υπέπεσε σε μεγάλη γκάφα.. και το έκανε για δύο λόγους:

1) Λόγω της αλαζονείας του, αφού αισθάνεται (δικαίως) ότι είναι παντοδύναμο

2) Γιατί υποτίμησε τον ελληνικό λαό, τον οποίο και θεωρεί βλαξ (δικαίως επίσης).. Άλλωστε τέτοια δείγματα είχε τα τελευταία 40 χρόνια...

Τι θα γινόταν όμως αν η ΧΑ αντιμετωπιζόταν σαν ένα οποιοδήποτε κόμμα? Ίσως επειδή είναι κάτι νέο στην πολιτική ζωή του τόπου και όσο να'ναι "μιλάει" στην καρδιά του Έλληνα πατριώτη, να χτυπούσε προσωρινά ένα ποσοστό της τάξεως του 7-8%..  Το οποίο λόγω έλλειψης όμως στελεχών και λεκτικής... δεινότητας θα πήγαινε γρήγορα στο 3%.. και αν έσκαγε μύτη και κάνας νέος Καρατζαφέρης, το παραμύθι της ΧΑ θα τελείωνε πριν καν αρχίσει..

Τα ΜΜΕ όμως θέλανε να την τελειώσουν εδώ και τώρα..! MEGA, ANT1, ALPHA, NET, STAR... όλα παρέα, σαν μαφιόζικη συμμορία με "νονό" άγνωστο... 

Πάμε στο συμβάν τώρα.. Ο Κασιδιάρης ήταν αναμφισβήτητα αγαπητός στον δεξιό κόσμο.. Και ακόμη πιο αγαπητός στον κόσμο της Χρυσής Αυγής.. Γιατί έχει γνώσεις, είναι ετοιμόλογος, στέκεται εύκολα σε οποιοδήποτε πάνελ, έχει και τσαμπουκά, είναι και ψιλοεμφανίσημος.. Το τελευταίο το αναφέρω για την επιρροή που έχει στις γυναίκες (όποιος δεν πιστεύει ας ρίξει μια ματιά στο λογαριασμό του στο facebook)...

Παρόλα αυτά, τους έδωσε το πάτημα που τόσον καιρό περίμεναν για να βγάλουν το κόμπλεξ και το μένος τους απέναντι σε αυτούς που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την απολυτότητα της εξουσίας τους..

Και ξέσπασαν.. και πέσανε μέσα σε 5 λεπτά σαν βρυκόλακες να φάνε, ότι προλάβει ο καθένας, από το πτώμα της ΧΑ και τους 400 χιλιάδες ψηφοφόρους που θεωρήθηκε δεδομένο ότι... μετανόησαν!

Σαν να είχαν βάλει μετά τις 6 Μαΐου ένα στοίχημα με τον κόσμο ότι το αυγό του φιδιού δεν θα αντέξει το κοστούμι, θα ξεσπάσει και τώρα απαιτούν άμεσα τα κέρδη και τα εύσημα για τη δικαίωση...

Ο κόσμος όμως σκέφτεται αλλιώς και εδώ είναι που θα συμφωνήσω με το Διόνυσο...

Και για κακή τους τύχη ο Κασιδιάρης είναι ίσως ο μοναδικός εκπρόσωπος της ΧΑ που ο ψηφοφόρος της θα του δικαιολογούσε (κάπως) ένα τέτοιο ξέσπασμα..  

Φυσικά και το ξύλο δεν θα βοηθήσει τη ΧΑ στο άμεσο μέλλον.. Πιθανόν να χάσει και τη μισή δύναμή της.. αλλά όπως εξήγησα και πριν, ποτέ δεν ήταν... δύναμή της! αργά ή γρήγορα θα την έχανε... Γιατί για να θεωρήσεις κάποιον δύναμή σου πρέπει να έρθει σε σένα συνειδητοποιημένος και κατασταλαγμένος... 

Οι 2-3 σφαλιάρες λοιπόν αυτό που κάνανε ήταν να καθαρίσουνε το τοπίο.. Διώξανε τους αβέβαιους και συσπειρώσανε τους υπόλοιπους..

Και τη συσπείρωση δεν ήρθε από τις σφαλιάρες αυτές καθεαυτές.. ήρθε από την άγαρμπη αντίδραση του συστήματος... 

Το αφιέρωμα στις καλύτερες ροκ μπάντες θα δημοσιευθεί εντός του Σαβ/κου! πάντα με την αντικειμενικότητα και την αμεροληψία του Άνεμου..! Ζητώ συγνώμη από τους φανατικούς ροκάδες αναγνώστες μου για την αναμονή...

Ο Θεός της Ελλάδας να σας έχει καλά!

Ο ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ...

    Όλοι σας έχετε δει τουλάχιστον μία φορά από χθες το επεισόδιο του χρυσαυγίτη με την Κανέλλη και τη Δούρου. Θα μπορούσα να αβαντάρω την αφεντιά μου, επειδή θεωρούσα πως οι εκπρόσωποι της συγκεκριμένης οργάνωσης θα έπρεπε να προβάλλονται και όχι να κρύβονται. Ακριβώς επειδή έτσι θα αποκαλυπτόταν η πολιτική και ποιοτική γύμνια τους. Όμως δεν έχω καμία διάθεση πανηγυρισμών για τη δικαίωση. Κι αυτό επειδή άκουσα και διάβασα απόψεις του απλού κόσμου για το συμβάν. Πάρα πολλοί, λοιπόν, δικαιολογούν απόλυτα την αντίδραση του τραμπούκου. Και αυτό είναι πιο τραγικό από την άνανδρη επίθεση που εξαπέλυσε. Κάποιοι είναι έτοιμοι, τυφλωμένοι από το μίσος, την ανέχεια, την απελπισία να στηρίξουν και να δικαιολογήσουν οτιδήποτε από την πλευρά των χρυσαυγιτών.
    Σε μια εποχή που ο κόσμος χάνει συνεχώς, όχι μόνο τα χρήματά του αλλά και την περηφάνεια του, και το σάπιο πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να εμπνεύσει και να δώσει λύσεις και απαντήσεις, ο εθνικοσοσιαλισμός ηχεί γλυκά στα αυτιά του κόσμου. Και ξεχνάει ότι στο όνομα αυτής της ιδεολογίας σκοτώθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι κατά τον β' παγκόσμιο πόλεμο. Δεν μπορεί να είναι η λύση στα προβλήματα μία ιδεολογία που αιματοκύλησε τον κόσμο πριν εβδομήντα χρόνια. Από την άλλη μοιάζει αναπόφευκτη η ενδυνάμωση των άκρων σε περιόδους τεράστιας κρίσης.
    Η χρυσή αυγή χρησιμοποιεί τη δημοκρατία. Τώρα που είναι στη μόδα μιλάει υπέρ του λαού και θέλει τις εκλογές. Αν είχε τη δυνατότητα, πάντως, να ξέρετε ότι θα τις απαγόρευε, όπως και ο Χίτλερ. Μόλις εξελέγει δημοκρατικά, κατήργησε τις εκλογές, νομιμοποίησε μόνο το δικό του κόμμα και άρχισε τις διώξεις των πολιτικών του αντιπάλων. Δύο μήνες πριν τις εκλογές τις 6ης Μαϊου, άλλωστε, ο αρχηγός της έλεγε με καμάρι σε συγκέντρωση πως "δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη των πολλών"...Γιατί δεν περίμενε ούτε ο ίδιος πως θα πάρει τέτοιο ποσοστό. Τώρα θα κάνει αυτό που ξέρει καλά. Θα μείνει κρυμμένος, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Θα απευθυνθεί στα ακροατήρια ως κατατρεγμένος και διωκώμενος για να κερδίσει τη συμπάθεια. Θα αναλάβει το ρόλο του Ζορό σε περιοχές παρατημένες από το κράτος. Θα καταγγέλλει και θα κατακεραυνώνει το σύστημα που τον πολεμάει(λες και αυτός δεν είναι προϊόν αυτού του συστήματος). Και γενικά θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ξαναχτίσει το μύθο γύρω από την οργάνωσή του.
    Άκουγα χθες τον Χατζηνικολάου να μην είναι σίγουρος πως αυτό το συμβάν θα εξαφανίσει πολιτικά τη χρυσή αυγή. Συμφωνώ μαζί του. Ο κόσμος δεν είναι καλά. Τα αντιδραστικά αντανακλαστικά του μπορεί να τεθούν και πάλι σε εφαρμογή. Δεν ζούμε σε εποχές που κυριαρχεί η λογική. Η πολιτική που παράγεται στα καφενεία, στα πεζοδρόμια, στα γήπεδα, η πολιτική του lifestyle, η πολιτική του χαβαλέ ευνοεί τη χρυσή αυγή. Κι όταν κάποιος ακούει αυτούς που βρίζει τόσο καιρό να καταδικάζουν την επίθεση θα γυρίσει και θα πει "και λίγα της έκανε"...Δεν καταλαβαίνει όμως πως όταν επικροτεί τραμπουκισμούς και αποδέχεται το νόμο της ζούγκλας, τότε δε θα αργήσει να βρεθεί αυτός σε θέση θύματος. Και οι θύτες γύρω του να αλαλάζουν "καλά να πάθεις ρε παλιοφασίστα"...
    Ήμουνα με μια παρέα χθες και όπως ήταν φυσικό σχολιάζαμε την επίθεση. Και ακουγόταν διάφορες απόψεις γύρω από το θέμα. Μόνο ένα παλικάρι δε μιλούσε καθόλου. Και ίσως να μην άκουγε καν όλα αυτά που λέγαμε τόση ώρα. Μόνο καθόταν σκεφτικός και είχε ένα βλέμμα απλανές. Σε κάποια φάση, επειδή καθόταν δίπλα μου, σκύβω και του λέω "πες και εσύ τίποτα ρε μαλάκα, τόση ώρα δε μιλάς". Και μου λέει "θα φύγω από δω. Υπάρχει τόση τρέλα και μίσος γύρω μας που εγώ δεν τη παλεύω άλλο. Να κάθομαι να βλέπω τα άκρα να επικρατούν; Εμφύλιος έρχεται. Δε γουστάρω να συμμετέχω σε αυτές τις μαλακίες."  Καλημέρα σας... 

ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΚΥΡΙΟΙ;;;

    Άχαρος ο ρόλος των γερόλυκων αυτή την εποχή. Βλέπετε ο άλλος το γύρισε στα ροκάκια για να ξελαμπικάρει! Σε αίθουσα αναμονής καθόμαστε περιμένοντας τις εξελίξεις. Δεν γνωρίζουμε όμως το πραγματικό αποτέλεσμα; Μάλλον καταφατική είναι η απάντηση...
    Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, στο αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά σ' αυτό που έρχεται μετά. Δεν πρόκειται να αποφύγει η χώρα μας τα μεγάλα ζόρια. Αυτό είναι δεδομένο. Είτε εντός είτε εκτός ευρώ. Τη νδ την ξέρουμε. Κυβέρνησε, συγκυβέρνησε, κατέστρεψε, έφαγε και τώρα ζητά να σε σώσει από την κομμουνιστική απειλή(ούτε ο Παπάγος και ο Πλαστήρας μιλούσαν έτσι...) Στο σύριζα δεν είναι απόφοιτοι της σχολής του Χάρι Πότερ για να φέρουν ευημερία μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Αφήστε που σε ορισμένα θέματα αρχίζουν και μοιάζουν επικίνδυνα στο "παλαιό και βαθύ πασόκ". Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό και όχι οι βλακείες για την οικονομική και εξωτερική τους πολιτική  που κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά για να τρομοκρατήσουν το κόσμο.
    Και, αν θέλετε να ξέρετε, το δύσκολο αυτό είναι. Να καταφέρεις να πείσεις τον κόσμο ότι θα περάσει άσχημα για κάποιο διάστημα. Ίσως και μεγαλύτερο απ' ότι λένε οι ρήτορες των "θα". Ταυτόχρονα όμως να τον εμπνεύσεις, ώστε να μπει κι ο ίδιος με μεράκι σ' αυτή την προσπάθεια. Έχοντας ένα όραμα. Ότι σήμερα και αύριο θα ζοριστεί, αλλά παλεύει για κάτι δυνατό, κάτ πολύ καλύτερο, κάτι ελπιδοφόρο. Για κάτι τέτοιο όμως χρειάζεται κάποιος με πραγματικά ηγετικές ικανότητες. Και όσο κι αν κοιτώ και ξανακοιτώ το πολιτικό σύστημα δε βλέπω κάποιον που να έχει το πολιτικό ανάστημα για κάτι τέτοιο. Βρε μπας και πρέπει να ιδρύσω κόμμα για να σώσω επιτέλους αυτό τον τόπο; Δέχομαι ασφυκτικές πιέσεις από τον περίγυρό μου, αλλά αντιστέκομαι σθεναρά! Δεν ήρθε ακόμα η ώρα...!!!
    Έχετε διαβάσει αρκετές φορές σε κείμενά μου να προσδοκώ το νέο. Το καινούργιο, που θα έρθει να τ' αλλάξει όλα. Αυτό όμως, με βάση την πρόσφατη ιστορία μας(γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που χρεοκωπούμε...) δεν θα έρθει μέσα στην ύφεση και στην "ασφυξία", αλλά όταν θα επανέλθει η ανάπτυξη. Από την άλλη, βέβαια, η ανάπτυξη ακούγεται ως κακόγουστο αστείο, όταν εδώ και τέσσερα συνεχόμενα χρόνια η οικονομία μας βουλιάζει. Άρα; Ε μην τα περιμένετε όλα απ' τον Διόνυσο, σκεφτείτε κι εσείς τίποτα!

Top 5 rock albums by DJ Anemos

Σήμερα δεν θα διαβάσετε τα γνωστά ιδεολογικά κείμενα του Ανέμου.. Αποφάσισα να προχωρήσω σε μια... γλυκιά παρένθεση και να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στα καλύτερα (αντικειμενικά) rock albums όλων των εποχών...

Όσα γατάκια από εσάς περιμένετε να δείτε την κλασική λίστα που δημοσιεύεται στο rolling stone θα απογοητευτείτε... Εγώ δεν παίρνω χαρτάκι από τις δισκογραφικές εταιρείες και θα γράψω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια... 

Είμαι όλος αυτιά να ακούσω τις ενστάσεις σας και να είστε σίγουροι πως θα τις λάβω πολύ σοβαρά υπόψη...

Το rock, το ανδρικό rock, το αλήτικο και ασυμβίβαστο rock είναι τρόπος ζωής... και δεν εννοώ να γυρνάς όλη μέρα με ένα cd player και να κουνάς το κεφάλι... Εννοώ να μην σκύβεις το κεφάλι, να είσαι περήφανος, να είσαι άνθρωπος... 

Rock δεν σημαίνει ούτε μακρύ μαλλί, ούτε βία, sex και ναρκωτικά... Τώρα αν πάρεις και κάνα ναρκωτικό για να γράψεις τραγούδια όπως το starway to heaven και το child in time, δεν χάθηκε κι ο κόσμος!

Επί της ουσίας λοιπόν, αν με σταματούσε κάποιος στο δρόμο και με ρωτούσε "Άνεμε, ποια cdάκια θα καλύψουν το κενό που νιώθω μέσα μου?", θα του απαντούσα χαμογελώντας :

1) Phenomenon, UFO (1974)

Επέλεξα αυτό το album, αντί των εξίσου σπουδαίων "Force It" και "Lights out", γιατί είναι το πρώτο τους με τον Michael Schenker στην κιθάρα, είναι το πιο αυθεντικό, ακούγεται ολόκληρο. Εκτός από τους δύο μεγαλύτερους ύμνους του group (Doctor Doctor και Rock Bottom) περιέχει και δύο από τις καλύτερες rock μπαλάντες... Μιλάω για πραγματικές rock μπαλάντες που ποτέ δεν πήραν τη δημοσιότητα που τις αναλογούσε για τον απλό λόγο ότι δεν είναι χιτάκια τύπου "Wind of Change"... Μιλάω για τα "Crystal Light" και "Space child"... Σε ταξιδεύουν, σε παρασέρνουν και είναι το καλύτερο ηρεμιστικό μετά τους δύο προαναφερθέντες οδοστρωτήρες. Το cd κλείνει με το Queen of the Deep, μια επική κομματάρα που πολλοί ακούνε αλλά λίγοι καταλαβαίνουν...

2) Pampered Menial, PAVLOV'S DOG (1975)

Θα προσπεράσω τις πιθανές ειρωνείες του Διονύσου και θα πω ότι πολλές φωνές αντιγράφονται, η φωνή όμως του David Surkamp με τίποτα... φωνή ιδιαίτερη που δημιουργεί μια μαγική ατμόσφαιρα που σε κάνει να μην θες να επιστρέψεις στην πραγματική ζωή... να θες να μείνεις για πάντα ξαπλωμένος στον καναπέ, με το ουισκάκι σου και τα όνειρά σου... Ένας δίσκος που αποτελεί και το best of του συγκροτήματος μια και δεν είχαν ανάλογη συνέχεια...Julia και Late November... Song Dance... There from Subway Sue και Episode... Of once and future kings... Το ένα καλύτερο από το άλλο και όλα μαζί ένα μείγμα που σε αφήνει αποχαυνωμένο...


3) This is the sea, WATERBOYS (1985)


Σίγουρα δεν τους λες hard rock... Τους λες περισσότερο μια σύγχρονη μορφή του Bob Dylan... Ένα group με ταυτότητα, ένα group για ψαγμένους, ένα group στο οποίο όλοι εμείς που εκτιμούμε την καλή μουσική, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.. Τραγούδια ταξιδιάρικα, τραγούδια ανατριχιαστικά, τραγούδια από σπουδαίους Σκωτσέζους μουσικούς που θα σας γίνουν βίωμα είτε το θέλετε είτε όχι... Το "the whole of the moon" το ξέρετε.. Αυτά που δεν ξέρετε όμως είναι τα "the Pan within" και "This is the sea"... Αν με ρωτούσατε να βρω ένα πιο συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι από αυτά τα δύο θα δυσκολευόμουν πάρα πάρα πολύ... Πρέπει να καψουρεύτηκε πολύ ο τύπος... Δεν γράφεις στα καλά του καθουμένου ένα "the Pan within" ακόμη κι αν έχεις πάρει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου..! Κι από κοντά να σιγοντάρουν τα "Old England" και "Trumpets"...


4) Lynyrd Skynyrd, LYNYRD SKYNYRD (1973) 


Μαγκιά - Αλητεία - Λόξα! Ένας δίσκος που έχει στη σύνθεσή του το "Free bird" και το "Simple man", θα ήταν ιεροσυλία να απουσιάζει από τη λίστα... Δύο ύμνοι που είναι από μόνοι τους ένα ολόκληρο άλμπουμ... Αν είχα γράψει τα δύο αυτά τραγούδια, θα σταματούσα επιτόπου το γράψιμο και θα το γύριζα στην... πολιτική! Συμπληρώνουν το "Tuesday's gone", που είχε τη δυστυχία να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κολώνες τις rock μουσικής, και τα αλήτικα "I ain't the one" και "gimme three steps"... Αν ξεκινάς την καριέρα σου με αυτό το άλμπουμ, νομίζω ότι η συνέχεια είναι περιττή... Ήταν ξεκάθαρο το μήνυμα και να είστε σίγουροι (εκεί που βρίσκεστε) ότι το πιάσαμε...


5) Tattoo, RORY GALLAGHER (1973)


Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πολύ καλά πως αν ήταν στο χέρι μου, όλη η σελίδα θα αποτελούνταν από cd του τεράστιου Ιρλανδού, που με τον ηλεκτρικό εξάχορδο δαίμονα και τη "φρυδάτη" μουσική του μου άλλαξε τη ζωή.. Φανταστείτε έναν Άνεμο με χωρίστρα στο πλάι, που δεν καπνίζει, δεν πίνει, ακούει Ρέμο και Shakira και γυρνάει σπίτι στις 10... Γελάτε ε? Αν κάποιος με έκανε το τσακάλι που είμαι σήμερα, αυτός είναι ο Rory Gallagher..! Και αν στο βωμό της πολυσυλλεκτικότητας του αφιερώματος, είμαι υποχρεωμένος να θυσιάσω τέσσερις άλλες δισκάρες του, αυτό δεν σας δίνει άλλοθι να μην  "ψαχτείτε" μόνοι σας... Για να καταλάβετε λοιπόν το μεγαλείο αυτού του τύπου, το "Tattoo" δεν περιέχει ούτε το Moonchild, ούτε το Shadow play, ούτε το Do you read me, ούτε το Bad Penny, ούτε το Philby, ούτε ούτε ούτε... Αρχίζει με το "Tattoo'd lady", ένα κομμάτι που έφερε τα γυναικία τατουάζ στο προσκήνιο, αφού μέχρι τότε ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών.. Συνεχίζει με το γρήγορο "Cradle rock" (που μέχρι και ο Γερμανός το ανακάλυψε και το πέταξε στη διαφήμισή του) και το ιδανικό για την περίσταση "They don't make them like you anymore"... Γιατί πραγματικά αδερφέ, δεν τους φτιάχνουν πλέον σαν εσένα! To ύπουλο και αλήτικο "Livin like a trucker" και το χαμογελαστό και εμπνευσμένο "Sleep on a clothes line" είναι ένας προθάλαμος για τον εθνικό ύμνο της Ιρλανδίας, το "A million miles away"... Σκέψου υπόγειες pub τίγκα στον καπνό, σκέψου guinness, σκέψου τo κύμα να σκάει πάνω στους βράχους του Cork city, σκέψου τη ζωή σου σαν ένα σανίδι που περιπλανιέται στον ωκεανό και καταλήγει... να διαβάζει Γερόλυκους!!!


Καλή ακρόαση!


Ειλικρινά δικός σας,


ο Άνεμος

ο ρεαλισμός και... η Πόλη!

«Και μη έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα.. για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά!, τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!!!»

Είναι καλό να διατηρούνται οι παραδόσεις.. Πόσο μάλλον όταν έχουν να κάνουν με μια αυτοκρατορία σχεδόν 1000 ετών.. Δεν μπορείς να διαγράψεις έτσι απλά μια χιλιετία ιστορίας και να πεις «δε γαμιέται, ότι έγινε έγινε»..

Εδώ μερικοί χωρίζουν από ένα χρόνο σχέση και κάνουν άλλα 20 να την ξεπεράσουν… Ούτε το μίσος σπείρουν οι παραδόσεις ούτε εμποδίζουν την… «ανάπτυξη».

Δεν πειράζει να θυμόμαστε την Κωνσταντινούπολη… Άλλωστε όλες οι άλλες πόλεις του κόσμου έχουν ένα όνομα… αυτή είναι η Πόλη!  Και την είπαν Πόλη γιατί ήταν η πιο ωραία πόλη του κόσμου..

Η Κωνσταντινούπολη, όπως και η Ιστορία δεν είναι κάτι νεκρό που πέρασε και πάει.. Την κουβαλάμε στο αίμα μας, μαζί με όλους τους νεκρούς προγόνους μας…

Εμείς είμαστε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εμείς ο Αλέξανδρος, εμείς κι ο Οδυσσέας! Δεν είναι παραμυθάκια που πρέπει να μάθουμε παπαγαλία για να γράψουμε καλά στις εξετάσεις…

Καταλαβαίνω απόλυτα αυτόν που στην εποχή του απόλυτου ρεαλισμού και υλισμού, τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά σαν παπαρίτσες φαντασμένων ονειροπόλων, αλλά δυστυχώς για αυτούς η Ιστορία δεν γράφεται από τους «ρεαλιστές»…

Και ειδικά στην ιστορία του ελληνικού έθνους ο… «ρεαλισμός» είναι απών!

Οπότε Βενιζέλο και Σαμαρά αφήστε τους «ρεαλισμούς».. Σε λάθος κοινό απευθύνεστε…

Είμαι ο Άνεμος που σκάει μύτη Κυριακή μεσημέρι και σας γαμάει το μπάνιο… Τα μπογαλάκια σας και σε άλλη παραλία…