Σήμερα δεν θα διαβάσετε τα γνωστά ιδεολογικά κείμενα του Ανέμου.. Αποφάσισα να προχωρήσω σε μια... γλυκιά παρένθεση και να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στα καλύτερα (αντικειμενικά) rock albums όλων των εποχών...
Όσα γατάκια από εσάς περιμένετε να δείτε την κλασική λίστα που δημοσιεύεται στο rolling stone θα απογοητευτείτε... Εγώ δεν παίρνω χαρτάκι από τις δισκογραφικές εταιρείες και θα γράψω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια...
Είμαι όλος αυτιά να ακούσω τις ενστάσεις σας και να είστε σίγουροι πως θα τις λάβω πολύ σοβαρά υπόψη...
Το rock, το ανδρικό rock, το αλήτικο και ασυμβίβαστο rock είναι τρόπος ζωής... και δεν εννοώ να γυρνάς όλη μέρα με ένα cd player και να κουνάς το κεφάλι... Εννοώ να μην σκύβεις το κεφάλι, να είσαι περήφανος, να είσαι άνθρωπος...
Rock δεν σημαίνει ούτε μακρύ μαλλί, ούτε βία, sex και ναρκωτικά... Τώρα αν πάρεις και κάνα ναρκωτικό για να γράψεις τραγούδια όπως το starway to heaven και το child in time, δεν χάθηκε κι ο κόσμος!
Επί της ουσίας λοιπόν, αν με σταματούσε κάποιος στο δρόμο και με ρωτούσε "Άνεμε, ποια cdάκια θα καλύψουν το κενό που νιώθω μέσα μου?", θα του απαντούσα χαμογελώντας :
1) Phenomenon, UFO (1974)
Επέλεξα αυτό το album, αντί των εξίσου σπουδαίων "Force It" και "Lights out", γιατί είναι το πρώτο τους με τον Michael Schenker στην κιθάρα, είναι το πιο αυθεντικό, ακούγεται ολόκληρο. Εκτός από τους δύο μεγαλύτερους ύμνους του group (Doctor Doctor και Rock Bottom) περιέχει και δύο από τις καλύτερες rock μπαλάντες... Μιλάω για πραγματικές rock μπαλάντες που ποτέ δεν πήραν τη δημοσιότητα που τις αναλογούσε για τον απλό λόγο ότι δεν είναι χιτάκια τύπου "Wind of Change"... Μιλάω για τα "Crystal Light" και "Space child"... Σε ταξιδεύουν, σε παρασέρνουν και είναι το καλύτερο ηρεμιστικό μετά τους δύο προαναφερθέντες οδοστρωτήρες. Το cd κλείνει με το Queen of the Deep, μια επική κομματάρα που πολλοί ακούνε αλλά λίγοι καταλαβαίνουν...
2) Pampered Menial, PAVLOV'S DOG (1975)
Θα προσπεράσω τις πιθανές ειρωνείες του Διονύσου και θα πω ότι πολλές φωνές αντιγράφονται, η φωνή όμως του David Surkamp με τίποτα... φωνή ιδιαίτερη που δημιουργεί μια μαγική ατμόσφαιρα που σε κάνει να μην θες να επιστρέψεις στην πραγματική ζωή... να θες να μείνεις για πάντα ξαπλωμένος στον καναπέ, με το ουισκάκι σου και τα όνειρά σου... Ένας δίσκος που αποτελεί και το best of του συγκροτήματος μια και δεν είχαν ανάλογη συνέχεια...Julia και Late November... Song Dance... There from Subway Sue και Episode... Of once and future kings... Το ένα καλύτερο από το άλλο και όλα μαζί ένα μείγμα που σε αφήνει αποχαυνωμένο...
3) This is the sea, WATERBOYS (1985)
Σίγουρα δεν τους λες hard rock... Τους λες περισσότερο μια σύγχρονη μορφή του Bob Dylan... Ένα group με ταυτότητα, ένα group για ψαγμένους, ένα group στο οποίο όλοι εμείς που εκτιμούμε την καλή μουσική, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.. Τραγούδια ταξιδιάρικα, τραγούδια ανατριχιαστικά, τραγούδια από σπουδαίους Σκωτσέζους μουσικούς που θα σας γίνουν βίωμα είτε το θέλετε είτε όχι... Το "the whole of the moon" το ξέρετε.. Αυτά που δεν ξέρετε όμως είναι τα "the Pan within" και "This is the sea"... Αν με ρωτούσατε να βρω ένα πιο συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι από αυτά τα δύο θα δυσκολευόμουν πάρα πάρα πολύ... Πρέπει να καψουρεύτηκε πολύ ο τύπος... Δεν γράφεις στα καλά του καθουμένου ένα "the Pan within" ακόμη κι αν έχεις πάρει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου..! Κι από κοντά να σιγοντάρουν τα "Old England" και "Trumpets"...
4) Lynyrd Skynyrd, LYNYRD SKYNYRD (1973)
Μαγκιά - Αλητεία - Λόξα! Ένας δίσκος που έχει στη σύνθεσή του το "Free bird" και το "Simple man", θα ήταν ιεροσυλία να απουσιάζει από τη λίστα... Δύο ύμνοι που είναι από μόνοι τους ένα ολόκληρο άλμπουμ... Αν είχα γράψει τα δύο αυτά τραγούδια, θα σταματούσα επιτόπου το γράψιμο και θα το γύριζα στην... πολιτική! Συμπληρώνουν το "Tuesday's gone", που είχε τη δυστυχία να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κολώνες τις rock μουσικής, και τα αλήτικα "I ain't the one" και "gimme three steps"... Αν ξεκινάς την καριέρα σου με αυτό το άλμπουμ, νομίζω ότι η συνέχεια είναι περιττή... Ήταν ξεκάθαρο το μήνυμα και να είστε σίγουροι (εκεί που βρίσκεστε) ότι το πιάσαμε...
5) Tattoo, RORY GALLAGHER (1973)
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πολύ καλά πως αν ήταν στο χέρι μου, όλη η σελίδα θα αποτελούνταν από cd του τεράστιου Ιρλανδού, που με τον ηλεκτρικό εξάχορδο δαίμονα και τη "φρυδάτη" μουσική του μου άλλαξε τη ζωή.. Φανταστείτε έναν Άνεμο με χωρίστρα στο πλάι, που δεν καπνίζει, δεν πίνει, ακούει Ρέμο και Shakira και γυρνάει σπίτι στις 10... Γελάτε ε? Αν κάποιος με έκανε το τσακάλι που είμαι σήμερα, αυτός είναι ο Rory Gallagher..! Και αν στο βωμό της πολυσυλλεκτικότητας του αφιερώματος, είμαι υποχρεωμένος να θυσιάσω τέσσερις άλλες δισκάρες του, αυτό δεν σας δίνει άλλοθι να μην "ψαχτείτε" μόνοι σας... Για να καταλάβετε λοιπόν το μεγαλείο αυτού του τύπου, το "Tattoo" δεν περιέχει ούτε το Moonchild, ούτε το Shadow play, ούτε το Do you read me, ούτε το Bad Penny, ούτε το Philby, ούτε ούτε ούτε... Αρχίζει με το "Tattoo'd lady", ένα κομμάτι που έφερε τα γυναικία τατουάζ στο προσκήνιο, αφού μέχρι τότε ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών.. Συνεχίζει με το γρήγορο "Cradle rock" (που μέχρι και ο Γερμανός το ανακάλυψε και το πέταξε στη διαφήμισή του) και το ιδανικό για την περίσταση "They don't make them like you anymore"... Γιατί πραγματικά αδερφέ, δεν τους φτιάχνουν πλέον σαν εσένα! To ύπουλο και αλήτικο "Livin like a trucker" και το χαμογελαστό και εμπνευσμένο "Sleep on a clothes line" είναι ένας προθάλαμος για τον εθνικό ύμνο της Ιρλανδίας, το "A million miles away"... Σκέψου υπόγειες pub τίγκα στον καπνό, σκέψου guinness, σκέψου τo κύμα να σκάει πάνω στους βράχους του Cork city, σκέψου τη ζωή σου σαν ένα σανίδι που περιπλανιέται στον ωκεανό και καταλήγει... να διαβάζει Γερόλυκους!!!
Καλή ακρόαση!
Ειλικρινά δικός σας,
ο Άνεμος
3) This is the sea, WATERBOYS (1985)
Σίγουρα δεν τους λες hard rock... Τους λες περισσότερο μια σύγχρονη μορφή του Bob Dylan... Ένα group με ταυτότητα, ένα group για ψαγμένους, ένα group στο οποίο όλοι εμείς που εκτιμούμε την καλή μουσική, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.. Τραγούδια ταξιδιάρικα, τραγούδια ανατριχιαστικά, τραγούδια από σπουδαίους Σκωτσέζους μουσικούς που θα σας γίνουν βίωμα είτε το θέλετε είτε όχι... Το "the whole of the moon" το ξέρετε.. Αυτά που δεν ξέρετε όμως είναι τα "the Pan within" και "This is the sea"... Αν με ρωτούσατε να βρω ένα πιο συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι από αυτά τα δύο θα δυσκολευόμουν πάρα πάρα πολύ... Πρέπει να καψουρεύτηκε πολύ ο τύπος... Δεν γράφεις στα καλά του καθουμένου ένα "the Pan within" ακόμη κι αν έχεις πάρει όλα τα ναρκωτικά του κόσμου..! Κι από κοντά να σιγοντάρουν τα "Old England" και "Trumpets"...
4) Lynyrd Skynyrd, LYNYRD SKYNYRD (1973)
Μαγκιά - Αλητεία - Λόξα! Ένας δίσκος που έχει στη σύνθεσή του το "Free bird" και το "Simple man", θα ήταν ιεροσυλία να απουσιάζει από τη λίστα... Δύο ύμνοι που είναι από μόνοι τους ένα ολόκληρο άλμπουμ... Αν είχα γράψει τα δύο αυτά τραγούδια, θα σταματούσα επιτόπου το γράψιμο και θα το γύριζα στην... πολιτική! Συμπληρώνουν το "Tuesday's gone", που είχε τη δυστυχία να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κολώνες τις rock μουσικής, και τα αλήτικα "I ain't the one" και "gimme three steps"... Αν ξεκινάς την καριέρα σου με αυτό το άλμπουμ, νομίζω ότι η συνέχεια είναι περιττή... Ήταν ξεκάθαρο το μήνυμα και να είστε σίγουροι (εκεί που βρίσκεστε) ότι το πιάσαμε...
5) Tattoo, RORY GALLAGHER (1973)
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πολύ καλά πως αν ήταν στο χέρι μου, όλη η σελίδα θα αποτελούνταν από cd του τεράστιου Ιρλανδού, που με τον ηλεκτρικό εξάχορδο δαίμονα και τη "φρυδάτη" μουσική του μου άλλαξε τη ζωή.. Φανταστείτε έναν Άνεμο με χωρίστρα στο πλάι, που δεν καπνίζει, δεν πίνει, ακούει Ρέμο και Shakira και γυρνάει σπίτι στις 10... Γελάτε ε? Αν κάποιος με έκανε το τσακάλι που είμαι σήμερα, αυτός είναι ο Rory Gallagher..! Και αν στο βωμό της πολυσυλλεκτικότητας του αφιερώματος, είμαι υποχρεωμένος να θυσιάσω τέσσερις άλλες δισκάρες του, αυτό δεν σας δίνει άλλοθι να μην "ψαχτείτε" μόνοι σας... Για να καταλάβετε λοιπόν το μεγαλείο αυτού του τύπου, το "Tattoo" δεν περιέχει ούτε το Moonchild, ούτε το Shadow play, ούτε το Do you read me, ούτε το Bad Penny, ούτε το Philby, ούτε ούτε ούτε... Αρχίζει με το "Tattoo'd lady", ένα κομμάτι που έφερε τα γυναικία τατουάζ στο προσκήνιο, αφού μέχρι τότε ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών.. Συνεχίζει με το γρήγορο "Cradle rock" (που μέχρι και ο Γερμανός το ανακάλυψε και το πέταξε στη διαφήμισή του) και το ιδανικό για την περίσταση "They don't make them like you anymore"... Γιατί πραγματικά αδερφέ, δεν τους φτιάχνουν πλέον σαν εσένα! To ύπουλο και αλήτικο "Livin like a trucker" και το χαμογελαστό και εμπνευσμένο "Sleep on a clothes line" είναι ένας προθάλαμος για τον εθνικό ύμνο της Ιρλανδίας, το "A million miles away"... Σκέψου υπόγειες pub τίγκα στον καπνό, σκέψου guinness, σκέψου τo κύμα να σκάει πάνω στους βράχους του Cork city, σκέψου τη ζωή σου σαν ένα σανίδι που περιπλανιέται στον ωκεανό και καταλήγει... να διαβάζει Γερόλυκους!!!
Καλή ακρόαση!
Ειλικρινά δικός σας,
ο Άνεμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου