FAVOURITE ROCK BANDS

DIRE STRAITS

Πολλοί κατηγορούνε τους Dire Straits για βαρετούς, λόγω της πραότητας και του μονότονου παιξίματός τους..

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν βαρετούς τους «Νονούς», το «Άρωμα Γυναίκας» και… την επιθετική λειτουργία της Εθνικής Ελλάδος! Πνευματικά κενοί άνθρωποι, γκατζετάκηδες της κακιάς ώρας, που αν δεν τους δώσεις πράγματα χειροπιαστά, τους κουράζεις… 

Αν λοιπόν φτιάχνεστε με ανούσια σόλο, άναρθρες κραυγές και διάφορα άλλα τσαλιμάκια, τότε αφήστε τους Dire Straits στη άκρη… Γιατί οι τύποι παίζουν απλά και καθαρά.. Και φυσικά όπως και στη ζωή, τα απλά πράγματα είναι αυτά που αξίζουν…

Όσο για το συναίσθημα που το εν λόγω γκρουπ μπορεί να βγάλει, αρκεί μια ακρόαση του “Brothers in arms” για να σας στείλει 6 μήνες σε ψυχιατρική κλινική…

Τα καλά τραγούδια τους είναι μοιρασμένα σε 6-7 δίσκους.. Εκτός από το ευρέως γνωστό “sultans of swing” (που ακόμα και οι κωφάλαλοι ξέρουν να το τραγουδάνε απέξω), μια καλή γεύση του γκρουπ θα πάρετε με τα “Down to the waterline”, “Where do you think you ‘re going” “Ladywriter”, “Tunnel of love”, “Romeo & Juliet”, “Rrivate investigations”, “Your latest trick”.

THE WATERBOYS

Ο τίτλος παραπέμπει σε light group των ‘60s αλλά η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική… Η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους ήταν πριν καμιά 7ετία, όταν είχα ακούσει στην κασέτα ενός φίλου τα “fisherman’s blues” και “the Pan within”… Ε, την άλλη μέρα πήγα και αγόρασα όλη τη δισκογραφία τους!

Μια κέλτικη μπάντα με ιδιόρρυθμο στυλ (έπικ-φολκ-ροκ) και πολύ φανατικό κοινό.. Μια μπάντα που δεν τη νίκησε ούτε θα τη νικήσει ποτέ ο χρόνος… Αρκεί να δείτε ένα live του ’81 και ένα περσινό για να πειστείτε..

Μια μπάντα που όταν ερωτεύεσαι γίνεται βάλσαμο και πληγή.. Καμιά φορά νομίζω πως, αν δεν υπήρχαν οι Waterboys δεν θα μπορούσα να ερωτευτώ…

Η ψυχή των Waterboys είναι ο Σκωτσέζος Mike Scott, ένας μουσικός ψαγμένος, ευαίσθητος, ιδιοφυής και με βαθιά αγάπη για τους Κέλτες ποιητές και τη μυθολογία, πράγμα που φαίνεται στη μουσική του…

Τα διαμάντια τους αμέτρητα, αλλά μπορείτε να ξεκινήσετε από τα “Savage Earth Heart”, “Red Army Blues”,            “A Pagan place”, “The whole of the moon”, “This is the sea”, “The return of Pan”, “Everybody takes a tumble”..

           

RORY GALLAGHER

Θα ξεκινήσω με δύο περιστατικά..

Όταν σε μια συνέντευξή του, ο Jimi Hendrix ρωτήθηκε «Πως είναι να είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο?», αυτός απάντησε: «Δεν ξέρω. Ρωτήστε τον Rory Gallagher»…

Το 1974, ο Rory αρνήθηκε πρόταση να εισχωρήσει στους ήδη δημοφιλέστατους Rolling Stones καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με την αντίληψή του για τη μουσική…

Σεμνός, αντιεμπορικός, μάγκας και με παθολογική αγάπη για τη μουσική του.. Δεν προσκύνησε κανέναν παρά μόνο το αλκοόλ, το οποίο και τον κατέστρεψε σε ηλικία 48 ετών…

Προσωπικά έχω δηλώσει πως αν στη ζωή μου έπρεπε να ακούω μόνο έναν καλλιτέχνη, αυτός είναι ο Rory Gallagher… Και θα μου ήταν υπεραρκετό!

Παρότι λοιπόν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν τα live του, ο τεράστιος Ιρλανδός άφησε πίσω του δεκάδες κομματάρες όπως τα “A million miles away”, “Walk on hot coals”, “Ain’t too good”, “Do you read me”, “Moonchild”, “Shadow play”, “Bad Penny”, “Easy come easy go”.

UFO

Ορίζουν το hard rock! Όποιος από εσάς θέλει να λέγεται ροκάς απαγορεύεται να μην έχει λιώσει δισκάρες όπως το Phenomenon, το Force it και το Lights out..!

Οι UFO και… κάτι άλλοι είναι αυτοί που κάνανε το rock το καλύτερο, ποιοτικότερο και πιο τσακάλικο είδος μουσικής! Οι UFO είναι αυτοί που με το live album τους “strangers in the night” κάνανε τα υπόλοιπα live να μοιάζουν με πρωινό καφεδάκι στην πλατεία Καρύτση..!

Ξεκινήσανε με δύο cd γεμάτα ατμοσφαιρικές παπαρίτσες, αλλά τότε ήταν που έσκασε μύτη σαν θείο δώρο ο Μεγαλέξανδρος της κιθάρας Michael Schenker, αυτός ο 17χρονος οδοστρωτήρας που απογείωσε το group κι έβαλε τα γυαλιά (τουλάχιστον) σε άλλους πολυδιαφημισμένους κιθαρίστες της εποχής εκείνης.

Οι μάγκες ακούστε ενδεικτικά τα “Doctor Doctor”, “Rock bottom” και “Let it roll”.. τα γκομενάκια ακούστε τα “Try me”, “Belladonna” και “High flyer”. Αν εντυπωσιαστείτε πάρτε με τηλέφωνο για τα περαιτέρω…

RAINBOW

Στα 1975 ο κιθαρίστας Ritchie Blackmore, αφού έχει αφήσει τους τροβαδούρους Deep Purple, τσιμπάει τον Γιώργο Νταλάρα του hard rock Ronnie James Dio και φτιάχνει τους Rainbow.

Το επικό μεγαλείο των Rainbow έμελλε να σημαδέψει την hard rock/heavy metal παγκόσμια σκηνή και μας πέταξε στη μάπα κομματάρες που όμοιές τους δεν θα βρεις ακόμη κι αν βάλεις 50 ιδιωτικούς ντέντεκτιβ να ψαχουλεύουν όλα τα δισκοπωλεία της Ευρώπης για δέκα χρόνια. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, όταν μιλάμε για συνεργασία του κατά πολλούς καλύτερου κιθαρίστα και καλύτερου τραγουδιστή του είδους… Με την αποχώρηση του Dio, οι Rainbow συνεχίζουν αξιοπρεπώς αλλά δυστυχώς ο πήχης ήταν πάρα πάρα πολύ ψηλά.

Τα λόγια είναι περιττά όταν μιλάμε για τα “Catch the Rainbow”, “The temple of the King”, “Stargazer”, “A light in the black”, “Gates of Babylon”, “Kill the King”, “Man on the silver mountain”…

Όταν μιλούσαν λοιπόν οι Rainbow για Kings και Mountains, οι τεράστιοι Manowar περίμεναν 8 ώρες στο ticket house για να προμηθευτούν ένα εισιτήριο για τη συναυλία τους..

Σταματάω εδώ το κείμενο γιατί αν το αφήσω κι άλλο δεν θα δημοσιευτεί ποτέ και ως εκ τούτου δεν θα μάθετε ποτέ την αλήθεια..

Να επισημάνω, προλαβαίνοντας τις φωνές διαμαρτυρίας, ότι για τον Bob Dylan θα παρουσιάσω εν καιρώ ειδικό αφιέρωμα, μιας και δεν απευθύνεται μόνο σε ροκ κοινό…

Θα τα ξαναπούμε μετά τις εκλογές.. 

Ο Άνεμος