Αυτό είναι ένα μικρό αφιέρωμα-φόρος τιμής στον κιθαρίστα, συνθέτη και πάνω από όλα Άνθρωπο Rory Gallagher. Τον αντιήρωα της κιθάρας. Αν όλοι οι εξάχορδοι θέλουν τη σκηνή δική τους και τον προβολέα πάνω τους όλη την ώρα, ο Rory ήταν απλός, σεμνός όλη του τη ζωή. Δεν καταλάβαινε τον θόρυβο που γινόταν γύρω από το όνομα του και σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούσε τον εαυτό του ως κάτι το άφταστο, το εξωτικό, το υπερβολικό.
Το ταλέντο του ξεχείλιζε. Ακούστε οποιοδήποτε ηχογράφημά του και θα το διαπιστώσετε από μόνοι σας. Η μουσική του βγήκε από την ψυχή, γι αυτό κάθε φορά που ακούτε τα κομμάτια του ίσως νιώθετε ένα ρίγος να σας διαπερνά, αισθάνεστε κάτι δυνατό και όμορφο. Είναι αυτή η μαγεία που κατόρθωσε ο Rory να περάσει μέσα από τις νότες κατευθείαν στις καρδιές όλων μας.
Σε μια μικρή πόλη το Bellyshanon της Ιρλανδίας, εκεί γεννήθηκε ο Rory Gallagher στις 2 Μαρτίου του 1949. Πολύ γρήγορα μετακόμισε στο Cork . Hταν μόλις 9 χρονών όταν αγόρασε την πρώτη του ακουστική κιθάρα, επηρεασμένος από τον Elvis που είχε δει τότε στη τηλεόραση.
Στα 12 κέρδισε την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα σ’ ένα διαγωνισμό ταλέντων και στα 13 του έφτιαξε την πρώτη του μπάντα τους Fontana Showband με τους οποίους άρχισε να παίζει support σε διάφορες μπάντες της εποχής επηρεασμένος από το παίξιμο του Chuck Berry.
Στα 16 του φτιάχνει τους Impact όπου πια ο νεαρός –τότε- Rory ξεκινά το «ταξίδι» του στη ροκ παίζοντας πρώτη φορά εκτός της χώρας του, στην Ισπανία και τη Γερμανία.
Το 1965-1966 σχηματίζονται οι Taste. Με τον John Wilson στα ντραμς και τον Richard McCracken στο μπάσο.
Το 1968 η μπάντα πηγαίνει στο Λονδίνο ενώ το 1969-1971 κυκλοφορούν τα άλμπουμ “Taste”, “On the boards” περιοδεύοντας παράλληλα και στην Αμερική.
Τελευταίο άλμπουμ το “Live Taste” το οποίο περιελάμβανε την εμφάνιση τους στο φεστιβάλ του Isle Of Wight, στο οποίο εντυπωσίασαν μένοντας ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι ο εξοπλισμός τους είχε μόλις κλαπεί. Οι McCracken και Wilson αποχωρούν για να σχηματίσουν τους Stud και
τότε ο Rory φτιάχνει τη προσωπική του μπάντα. Βρίσκει τον – χαρισματικό πιτσιρίκο τότε- Gerry McAvoy για μπασίστα (με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια μετά) ενώ στα ντραμς αναλαμβάνει ο Wilgar Cambpell.
Ο Rory Gallagher ξεκινά τη δισκογραφία του μα, το καλύτερο γι αυτόν, ξεκινά και τις περιοδείες του. Η φήμη του εξαπλώνεται παντού.
Τα 150άλεπτα σόου του φαντάζουν μυθικά σήμερα που οι περισσότεροι, με μια 90λεπτη παράσταση πολυμελούς γκρουπ, μοιάζουν ευτυχισμένοι…
Το 1974 οι Rolling Stones τον ζήτησαν στις τάξεις τους. Όμως ο Rory αρνήθηκε. Δεν ταίριαζε, δεν «κόλλαγε» με το στυλ, την έκφραση και το «φτιασίδωμα» των Stones.
Ο Rory ήταν ένας απλός, έντιμος μουσικός αφιερωμένος στο μπλουζ, βίωνε το rock αληθινά κι η ζωή του ήταν η δημιουργία κι όχι απλά το αριστοτεχνικό παίξιμο σε μια μεγάλη μπάντα. «…Το 1973 o Rod De ‘Ath αντικατέστησε τον Cambell, ενώ στο σχήμα προστέθηκε και ο Lou Martin στα κίμπορντς.
O τελευταίος επηρέασε ιδιαίτερα τον ωμό, σκληρό ήχο του Gallagher προσθέτοντας τις δικές του τονικότητες.
Ύστερα από τρία άλμπουμ με την Polydor, o Rory υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, το 1975.
Το ντεμπούτο του για την πολυεθνική ετικέτα ήρθε τον επόμενο χρόνο, με την κυκλοφορία του “Calling Card”, σε παραγωγή του Roger Glover των Deep Purple.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν επίσης τα “Photo-Finish” (1978) και “Top Priority” (1979).
Οι εσωτερικές αλλαγές στο σχήμα συνεχίστηκαν με την προσθήκη του Ted McKenna στα ντραμς, ενώ ο Gerry McAvoy αποχώρησε οριστικά το 1980…»
12 Σεπτεμβρίου 1981, Αθήνα, Νέα Φιλαδέλφεια.
Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 σαράντα χιλιάδες νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν τόν RORY GALLAGHER σ εκείνη την ιστορική συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM… και το όνομα του έγινε Θρύλος.
Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ. Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ».
Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Rory Gallagher για την συναυλία στην Αθήνα:
«… Ήταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από πολύ καιρό. Μόλις το σόου ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω πλευρά του σταδίου.
Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία. Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν περισσότερους αλλά, όπως και να ‘χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισενα ρίχνει δακρυγόνα σε μας.
Ήταν η περισσότερο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει. Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα.
Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή να κάνεις τίποτα.
Οταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (σ.μ. μετά το τέλος της συναυλίας) ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν είμασταν σίγουροι ποιος ήθελε να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί.
Μας περιτριγύριζαν “παραστρατιωτικοί” (σ.μ. ασφαλίτες) κι έμοιαζαν πολύ απειλητικοί.
Γι αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο.
Ομως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε.
Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης. Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (σ.μ. από τα δακρυγόνα) κι όλοι φοβηθήκαμε.
Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη.
Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»
14 Ιουνίου 1995, King’s College Hospital, London. Από το ραδιόφωνο ανακοινώνεται οτι ο Rory Galagher εφυγε από τή ζωή..
Όλοι γνώριζαν ότι ήταν άρρωστος - η υγεία του ήταν ασταθής από τη δεκαετία του ’80...
Είχε πάει στο νοσοκομείο για μεταμόσχευση ήπατος και τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά.
Το μόσχευμα του ήπατος που του είχαν βάλει έπαθε μόλυνση και η όλη επιχείρηση απέτυχε Rory Gallagher πέθανε ενώ ήταν μόλις 47 ετών.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έκανε παιδιά. Το αλκοόλ του κατέστρεψε τη ζωή. Τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα γι αυτόν. Πέθανε από πνευμονικό οίδημα ύστερα από τη μεταμόσχευση συκωτιού που είχε υποβληθεί. Ο Rory Gallagher έπαιξε με μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς. Ενέπνευσε πολλούς άλλους που πίνουν νερό στ όνομά του.
Ο Rory πούλησε 35 εκατομμύρια δίσκους κι ακόμα πουλάει στους ορκισμένους φίλους του.
Σ όλους αυτούς που οι ήρωες δε σημαίνουν τίποτα παρά μόνο την αγάπη και την αφοσίωση σ αυτό που τους γεμίζει, σ αυτό που τους κάνει να νιώθουν καλά, σ αυτό που τάχθηκαν να δημιουργήσουν και να ζήσουν.
Το ταλέντο του ξεχείλιζε. Ακούστε οποιοδήποτε ηχογράφημά του και θα το διαπιστώσετε από μόνοι σας. Η μουσική του βγήκε από την ψυχή, γι αυτό κάθε φορά που ακούτε τα κομμάτια του ίσως νιώθετε ένα ρίγος να σας διαπερνά, αισθάνεστε κάτι δυνατό και όμορφο. Είναι αυτή η μαγεία που κατόρθωσε ο Rory να περάσει μέσα από τις νότες κατευθείαν στις καρδιές όλων μας.
Σε μια μικρή πόλη το Bellyshanon της Ιρλανδίας, εκεί γεννήθηκε ο Rory Gallagher στις 2 Μαρτίου του 1949. Πολύ γρήγορα μετακόμισε στο Cork . Hταν μόλις 9 χρονών όταν αγόρασε την πρώτη του ακουστική κιθάρα, επηρεασμένος από τον Elvis που είχε δει τότε στη τηλεόραση.
Στα 16 του φτιάχνει τους Impact όπου πια ο νεαρός –τότε- Rory ξεκινά το «ταξίδι» του στη ροκ παίζοντας πρώτη φορά εκτός της χώρας του, στην Ισπανία και τη Γερμανία.
Το 1965-1966 σχηματίζονται οι Taste. Με τον John Wilson στα ντραμς και τον Richard McCracken στο μπάσο.
Το 1968 η μπάντα πηγαίνει στο Λονδίνο ενώ το 1969-1971 κυκλοφορούν τα άλμπουμ “Taste”, “On the boards” περιοδεύοντας παράλληλα και στην Αμερική.
Τελευταίο άλμπουμ το “Live Taste” το οποίο περιελάμβανε την εμφάνιση τους στο φεστιβάλ του Isle Of Wight, στο οποίο εντυπωσίασαν μένοντας ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι ο εξοπλισμός τους είχε μόλις κλαπεί. Οι McCracken και Wilson αποχωρούν για να σχηματίσουν τους Stud και
τότε ο Rory φτιάχνει τη προσωπική του μπάντα. Βρίσκει τον – χαρισματικό πιτσιρίκο τότε- Gerry McAvoy για μπασίστα (με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια μετά) ενώ στα ντραμς αναλαμβάνει ο Wilgar Cambpell.
Ο Rory Gallagher ξεκινά τη δισκογραφία του μα, το καλύτερο γι αυτόν, ξεκινά και τις περιοδείες του. Η φήμη του εξαπλώνεται παντού.
Τα 150άλεπτα σόου του φαντάζουν μυθικά σήμερα που οι περισσότεροι, με μια 90λεπτη παράσταση πολυμελούς γκρουπ, μοιάζουν ευτυχισμένοι…
Το 1974 οι Rolling Stones τον ζήτησαν στις τάξεις τους. Όμως ο Rory αρνήθηκε. Δεν ταίριαζε, δεν «κόλλαγε» με το στυλ, την έκφραση και το «φτιασίδωμα» των Stones.
Ο Rory ήταν ένας απλός, έντιμος μουσικός αφιερωμένος στο μπλουζ, βίωνε το rock αληθινά κι η ζωή του ήταν η δημιουργία κι όχι απλά το αριστοτεχνικό παίξιμο σε μια μεγάλη μπάντα. «…Το 1973 o Rod De ‘Ath αντικατέστησε τον Cambell, ενώ στο σχήμα προστέθηκε και ο Lou Martin στα κίμπορντς.
O τελευταίος επηρέασε ιδιαίτερα τον ωμό, σκληρό ήχο του Gallagher προσθέτοντας τις δικές του τονικότητες.
Ύστερα από τρία άλμπουμ με την Polydor, o Rory υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, το 1975.
Το ντεμπούτο του για την πολυεθνική ετικέτα ήρθε τον επόμενο χρόνο, με την κυκλοφορία του “Calling Card”, σε παραγωγή του Roger Glover των Deep Purple.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν επίσης τα “Photo-Finish” (1978) και “Top Priority” (1979).
Οι εσωτερικές αλλαγές στο σχήμα συνεχίστηκαν με την προσθήκη του Ted McKenna στα ντραμς, ενώ ο Gerry McAvoy αποχώρησε οριστικά το 1980…»
12 Σεπτεμβρίου 1981, Αθήνα, Νέα Φιλαδέλφεια.
Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 σαράντα χιλιάδες νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν τόν RORY GALLAGHER σ εκείνη την ιστορική συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM… και το όνομα του έγινε Θρύλος.
Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ. Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ».
Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Rory Gallagher για την συναυλία στην Αθήνα:
«… Ήταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από πολύ καιρό. Μόλις το σόου ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω πλευρά του σταδίου.
Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία. Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν περισσότερους αλλά, όπως και να ‘χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισενα ρίχνει δακρυγόνα σε μας.
Ήταν η περισσότερο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει. Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα.
Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή να κάνεις τίποτα.
Οταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (σ.μ. μετά το τέλος της συναυλίας) ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν είμασταν σίγουροι ποιος ήθελε να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί.
Μας περιτριγύριζαν “παραστρατιωτικοί” (σ.μ. ασφαλίτες) κι έμοιαζαν πολύ απειλητικοί.
Γι αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο.
Ομως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε.
Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης. Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (σ.μ. από τα δακρυγόνα) κι όλοι φοβηθήκαμε.
Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη.
Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»
14 Ιουνίου 1995, King’s College Hospital, London. Από το ραδιόφωνο ανακοινώνεται οτι ο Rory Galagher εφυγε από τή ζωή..
Όλοι γνώριζαν ότι ήταν άρρωστος - η υγεία του ήταν ασταθής από τη δεκαετία του ’80...
Είχε πάει στο νοσοκομείο για μεταμόσχευση ήπατος και τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά.
Το μόσχευμα του ήπατος που του είχαν βάλει έπαθε μόλυνση και η όλη επιχείρηση απέτυχε Rory Gallagher πέθανε ενώ ήταν μόλις 47 ετών.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έκανε παιδιά. Το αλκοόλ του κατέστρεψε τη ζωή. Τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα γι αυτόν. Πέθανε από πνευμονικό οίδημα ύστερα από τη μεταμόσχευση συκωτιού που είχε υποβληθεί. Ο Rory Gallagher έπαιξε με μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς. Ενέπνευσε πολλούς άλλους που πίνουν νερό στ όνομά του.
Ο Rory πούλησε 35 εκατομμύρια δίσκους κι ακόμα πουλάει στους ορκισμένους φίλους του.
Σ όλους αυτούς που οι ήρωες δε σημαίνουν τίποτα παρά μόνο την αγάπη και την αφοσίωση σ αυτό που τους γεμίζει, σ αυτό που τους κάνει να νιώθουν καλά, σ αυτό που τάχθηκαν να δημιουργήσουν και να ζήσουν.
auta einai arthra re tsakalako! mas eftiakses augoustiatika eixes den eixes!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτός είμαι!
Διαγραφή