ΑΝΩ ΠΟΛΗ...

    'Εκατσα μπροστά στο laptop χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Συνήθως έτσι γίνεται, να σας πω την αλήθεια. 'Ολα έρχονται στη πορεία. Λες και με παίρνει ένα κύμα και με σηκώνει ψηλά και μετά από λίγο με ξερνάει στην ακτή! Κάπως έτσι κινούνται τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο. Όμως πάντα έχω βρει έναν τίτλο πρώτα. Κάτι να έχω για μπούσουλα. Μια δάδα που θα με βοηθάει να συνεχίσω να περπατώ στο σκοτάδι βρίσκοντας πάντα τον κατάλληλο δρόμο. Τί σου είναι όμως οι λογοτέχνες ε; Βγάζουν το ψωμάκι τους με αερολογίες και αμπελοφιλοσοφίες! 'Ηδη έχω γράψει 5-6 αράδες χωρίς να έχω πει ουσιαστικά τίποτα και οι περισσότεροι από εσάς έχετε εντυπωσιαστεί από τις μεταφορές,το λεξιλόγιο και τα καλολογικά στοιχεία που έχω χρησιμοποιήσει! Πάντοτε θαύμαζα τους καλούς συγγραφείς. Ιδίως τους παραμυθάδες. Αυτούς που μπορούν από το τίποτα να σου φτιάξουν μία ιστορία αριστούργημα. Απ' αυτές που τις διαβάζεις και λυπάσαι όταν τελειώνουν και εύχεσαι να είχες στα χέρια σου άλλες εκατό τέτοιες.
    Ποιό ήταν το θέμα μας όμως; Α ναι! Το θέμα μας είναι ότι δεν έχουμε θέμα! Ένα τίτλο βρε αδερφέ γι' αυτό το αναθεματισμένο άρθρο. Και τί έγινε; Έδω δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχει ελπίδα, σε λίγο δε θα υπάρχουν ούτε άνθρωποι. Θα έχουν απομείνει μόνο οι βολεμένοι και οι "φυλακισμένοι". Εδώ ο κόσμος χάνεται μωρέ, εσύ αναζητάς τίτλο για το άρθρο σου; Άραγε αυτό αναζητώ; Ή μήπως όλα αυτά ήταν ένα πρόσχημα; Πολλές ερωτήσεις. Αυτό δεν είναι άρθρο, αλλά τραγούδι των iron maiden!
    Ας ανάψω ένα τσιγάρο κι ας προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Αναρωτηθήκατε ποτέ όλοι εσείς που με διαβάζετε σε ποιό βαθμό ελέγχετε τη ζωή σας; Και τί είναι αυτό που σας βοηθάει να την ελέγχετε(αν το έχετε καταφέρει...); Τα λεφτά; Η πληθωρική σας προσωπικότητα; Η σωματική δύναμη; Ή μήπως όλα αυτά δεν μετράνε καθόλου αν μπούμε στη λογική πως άλλοι καθορίζουν το μέλλον του απλού κόσμου παγκοσμίως, άρα όλες αυτές οι σκέψεις είναι μάταιες; Όταν, αναγνώστη μου, βαριέσαι να έχεις τον έλεγχο, αυτό σημαίνει πως σε ότι κι αν κάνεις προτιμάς να έχεις δεύτερο ρόλο. Να κινούν άλλοι τα νήματα για σένα. Είτε στη δουλειά, είτε στο παιχνίδι, είτε στο γάμο, είτε στα πολιτικά, είτε στα κοινωνικά κτλ. Αν ανήκεις στη κατηγορία αυτών που τους αρέσει να "κάνουν παιχνίδι" θα πρέπει να αναρωτηθείς αν έχεις το μυαλό για να χρησιμοποιήσεις σωστά τη δύναμη αυτή. Πολλοί ήταν οι "Ίκαροι" που "πέταξαν" ψηλότερα απο 'κει που μπορούσαν και τελικά γκρεμοτσακίστηκαν. Επίσης είναι προφανές ότι οι δύο κατηγορίες αλληλοσυμπληρώνονται. Ποιόν θα "εξουσιάσουν" οι δυνατοί αν εκλείψει η πρώτη κατηγορία; Και από ποιούς θα "καθοδηγηθούν" οι αδύναμοι αν δε υπάρχει η δεύτερη; Σε τελική ανάλυση ποιά από τις δύο κατηγορίες είναι πιο ευτυχισμένη; Μάλλον η πρώτη. Η δύναμη απαιτεί γνώση και η γνώση είναι πόνος...
    Η πιο όμορφη περιοχή της Θεσσαλονίκης, κατά τη γνώμη μου, είναι η Άνω Πόλη. Χωμένη κάτω απ' τα κάστρα και μέχρι την Ολυμπιάδος μοιάζει μ' ένα παραμυθένιο γαλατικό χωριό που κοιτάζει αγέρωχα όλο τον κόλπο του Θερμαϊκού. Τόσο κοντά κι όμως τόσο "μακριά" απ' το πολύβουο κέντρο. Μια γειτονιά με πλακόστρωτα, ανηφοριές, γαλήνη, μονοκατοικίες και καλοδιατηρημένα σπίτια, γραφικές βυζαντινές εκκλησίες(μεχρί κι αυτές μ' αρέσουν εκεί!) και μια θέα απίστευτη. Δε θα μπορούσε να με συναρπάζει κάτι άλλο, βέβαια! Ως απόγονος θεού μου αρέσει ιδιαίτερα να σας "κοιτάω από ψηλά". Δεν είμαστε ίσα κι όμοια. άλλωστε! Εσείς που δεν την έχετε επισκεφτεί κερδίσατε έναν ονειρεμένο περίπατο! Όσο για μένα; Νομίζω πως κέρδισα έναν τίτλο!