STRANGER IN A STRANGE LAND...

    Έχει κάνα δεκαήμερο που επέστρεψα στη βάση μου και είπα ν' ασχοληθώ με το θέμα μετανάστες και ενώ η επιχείρηση της αστυνομίας με την κωμική ονομασία βρίσκεται σε εξέλιξη ανά την επικράτεια.
    Πολλές χαζομάρες και ανακρίβειες ακούει κανείς από τους υπερασπιστές της ελληνικής "καθαρότητας". Αντιμετωπίζουν το θέμα τοπικά, ενώ η μετανάστευση είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Ας κάνουμε λοιπόν το κόπο να κοιτάξουμε τί γίνεται παραέξω και πως αντιμετωπίζουν το θέμα στον υπόλοιπο κόσμο. Η μετανάστευση στις ΗΠΑ, το πιο οργανωμένο και καλά φυλασσόμενο κράτος δεν έχει αντιμετωπιστεί. Μέχρι και ηλεκτροφόρα σύρματα έχουν οι γιάνκηδες στα σύνορα με το Μέξικο, όμως υπάρχουν άνθρωποι που ρισκάρουν τη ζωή τους στη σκέψη του "αμερικάνικου ονείρου". Θέλετε να 'ρθουμε στην Ευρώπη; Κάποτε ο Μπερλουσκόνι βύθιζε καράβια μεταναστών και ο Καρατζαφέρης απ' το κανάλι του σας έκλεινε το μάτι λέγοντας "έτσι αντιμετωπίζεται το πρόβλημα". Μόνο που η μετανάστευση δε σταμάτησε. Τα ιταλικά νησιά που είναι κοντά στην Β.Αφρική και η νότια Ιταλία γέμισαν μετανάστες. Θέλετε να πάμε στη Γαλλία; Επίσης κι αυτή είναι γεμάτη από μετανάστες(κυρίως από την Αφρική) με τη Μασσαλία να αποτελεί το χαρακτηριστικότερο κομμάτι αυτού του πολύχρωμου μωσαικού. Πού θέλω να καταλήξω; Ότι η μετανάστευση ΔΕΝ αντιμετωπίζεται πουθενά με κατασταλτικά μέσα. Πόσο μάλλον από μια χώρα όπως η Ελλάδα, στην οποία έχεις χίλιους τρόπους να μπείς( από τα βόρεια και ανατολικά σύνορα, από ξηρά , από θάλασσα κτλ)
    Όταν λοιπόν κάποιοι σας μιλούν για λύσεις το μόνο που κάνουν είναι κινήσεις εντυπωσιασμού για να κερδίσουν δημοσιότητα και ψήφους απ' τον φοβισμένο Έλληνα. Κάποιοι άλλοι βέβαια εκεί που δεν τους ψήφιζαν ούτε οι συγγενείς τους έφτασαν στο 7% εκμεταλλευόμενοι αυτό το θέμα. Μόνο που το μίσος δεν έβγαλε ποτέ πουθενά. Θα πρέπει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις για να πάρεις τις σωστές απαντήσεις. 1) Οι μετανάστες φταίνε για τις μειώσεις του μισθού σου, την απόλυσή σου, την ανεργία σου; ΟΧΙ. Φταίει η ολιγαρχία των βαθύπλουτων οι οποίοι αποφάσισαν πριν τέσσερα χρόνια να μαζέψουν όλο το χρήμα έχοντας την αμέριστη βοήθεια των νεοφιλελεύθερων τσάτσων τους ανά τον κόσμο. Όπως δεν έχεις εσύ δουλειά δεν έχει κι ο μετανάστης, γι αυτό άλλωστε πολλοί από αυτούς φύγανε γιατί δεν τα βγάζανε πέρα οικονομικά. 2) Οι μετανάστες φταίνε για την εγκληματικότητα; ΟΧΙ. Τα παράπονα σου στους βουλευτές, στους μεγαλοδημοσιογράφους και στο κάθε απίθανο που την είδε σημαίνον πρόσωπο και έχει αστυνομικούς για τη προσωπική του φύλαξη. Οι αστυνομικοί ας πάνε να κάνουν καμιά περιπολία στο κέντρο και να μη τη πέφτουν για καφέ στο Κολωνάκι. Όταν κάποιος παρανομεί δεν έχει σημασία η καταγωγή του. Σημασία έχει να πιάνεται και να τιμωρείται. 3) Υπάρχει σκοτεινό σχέδιο αλλοίωσης του ελληνικού στοιχείου και εξάλειψής του απ' τους Τούρκους, τους Εβραίους και τους Αλβανούς; ΟΧΙ. Εννοείται πως όχι ρε καραγκιόζη Έλληνα που ηδονίζεσαι με τις συνομωσιολογίες. Η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις φαντασιώσεις του Λιακόπουλου, του Μιχαλολιάκου και του Άδωνη. Κανείς δεν ήρθε εδώ για να σε διώξει απ' τον τόπο σου. Κι αν δε σου αρέσει αυτή η κατάσταση να πας να παραπονεθείς σε αυτούς που υπέγραψαν για παράδειγμα τη συνθήκη "ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2". Αυτοί που την υπέγραψαν παραμυθιασμένε φίλε μου είναι Έλληνες πολιτικοί, όχι τίποτα πράκτορες του εχθρού. Εσύ που ξινίζεις τα μούτρα σου όταν βλέπεις πακιστανική συνοικία, τζαμί, μαγαζιά ξένων κτλ δε ξέρεις ότι κάπως έτσι είναι η κατάσταση σε όλες τις μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου; Στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στο Παρίσι δεν έχουν τις συνοικίες τους όλες οι φυλές του Ισραήλ; Να θυμάσαι πάντα(μπας και βγάλεις το φασίστα που έχεις μέσα σου) ότι την ίδια ώρα που εσύ κοιτάς έναν Αφγανό σα σκουπίδι το ίδιο κάνει κι ένας κοκκινομάγουλος Αμερικάνος περνώντας έξω από ένα ελληνικό εστιατόριο στην Αστόρια βλέποντας ένα Ελληνάκι να καθαρίζει τα τραπέζια. Εσύ κι αυτός έχετε την ίδια ιδεολογία. Τη βλακεία...
    Θα μπορούσα να κάνω δεκάδες ερωτήσεις τέτοιου τύπου, αλλά νομίζω πως μπήκατε στο νόημα. Ας ψάξουμε λοιπόν τους πραγματικούς ενόχους που διαμόρφωσαν μια κατάσταση. Είναι τόσο εύκολο και συνάμα άνανδρο να τα βάζεις με ανθρώπους ανήμπορους επειδή απλά θέλεις να ξεσπάσεις κάπου, επειδή πρέπει να κατασκευάσεις επειγόντως κάποιον εχθρό. Οι φταίχτες φοράνε κουστούμια και δεν τριγυρνάνε στην Ομόνοια, στο Μοναστηράκι, στη Πειραιώς, στο Σταθμό Λαρίσσης...Τώρα αν πέσεις σε κάποιους ξένους που θέλουν να σε ληστέψουν ή να σε σκοτώσουν να ξέρεις ότι οι πραγματικοί ένοχοι είναι αυτοί που με τις επιλογές τους επέτρεψαν αυτό το χάος. Δε φταίει όλη η Συρία αν ένας Σύριος σου πήρε το πορτοφόλι. Ούτε θα πρέπει να κάνουμε πόλεμο με τη Νιγηρία αν σου ανοίξει κάποιος Νιγηριανός το αμάξι. Κι αφού καμώνεστε πως ξέρετε την ιστορία μας (σαν υπερπατριώτες που είστε) θα πρέπει να τη ξαναδιαβάσετε γιατί κάπου μεταξύ της ένδοξης προέλασης του Μεγαλέξανδρου και της ναυμαχίας της Σαλαμίνας σας διέφυγε ότι στη νεότερη ιστορία μας οι Έλληνες είμασταν(και είμαστε) έθνος μεταναστών. Έτσι θα θέλατε να φέρονται στους αδερφούς σας στη Μελβούρνη, στο Μόναχο και στη Στοκχόλμη; Ή σας αρέσει όταν μιλάνε υποτιμητικά για τους Έλληνες οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί χρυσαυγίτες;
    Δε νομίζω ότι μπορώ να εξαντλήσω αυτό το θέμα σε ένα μόνο κείμενο. Ίσως επανέλθω στο μέλλον. Σκοπός μου ήταν να επαναφέρω σε όλους μας λίγη από την ανθρωπιά που χάθηκε μαζί με τα λεφτά που οι περισσότεροι λίγο ή πολύ είχαμε. Δεν ελπίζω και σε πάρα πολλά βέβαια. Ζούμε στη πιο σουρεαλιστική χώρα του κόσμου. Από τη μία έχεις τους φασίστες να κάνουν συσσίτια "μόνο για Έλληνες" κι από την άλλη έχεις τους αναρχικούς να έχουν "κουζίνα για μετανάστες"...Ας κλείσω με μια ευχή: Να επικρατήσει(μαζί με την ανθρωπιά) η λογική σε αυτό τον τόπο, η οποία έχει χαθεί προ πολλού...

RORY GALLAGHER

Αυτό είναι ένα μικρό αφιέρωμα-φόρος τιμής στον κιθαρίστα, συνθέτη και πάνω από όλα Άνθρωπο Rory Gallagher. Τον αντιήρωα της κιθάρας. Αν όλοι οι εξάχορδοι θέλουν τη σκηνή δική τους και τον προβολέα πάνω τους όλη την ώρα, ο Rory ήταν απλός, σεμνός όλη του τη ζωή. Δεν καταλάβαινε τον θόρυβο που γινόταν γύρω από το όνομα του και σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούσε τον εαυτό του ως κάτι το άφταστο, το εξωτικό, το υπερβολικό.

Το ταλέντο του ξεχείλιζε. Ακούστε οποιοδήποτε ηχογράφημά του και θα το διαπιστώσετε από μόνοι σας. Η μουσική του βγήκε από την ψυχή, γι αυτό κάθε φορά που ακούτε τα κομμάτια του ίσως νιώθετε ένα ρίγος να σας διαπερνά, αισθάνεστε κάτι δυνατό και όμορφο. Είναι αυτή η μαγεία που κατόρθωσε ο Rory να περάσει μέσα από τις νότες κατευθείαν στις καρδιές όλων μας.



Σε μια μικρή πόλη το Bellyshanon της Ιρλανδίας, εκεί γεννήθηκε ο Rory Gallagher στις 2 Μαρτίου του 1949. Πολύ γρήγορα μετακόμισε στο Cork . Hταν μόλις 9 χρονών όταν αγόρασε την πρώτη του ακουστική κιθάρα, επηρεασμένος από τον Elvis που είχε δει τότε στη τηλεόραση.

Στα 12 κέρδισε την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα σ’ ένα διαγωνισμό ταλέντων και στα 13 του έφτιαξε την πρώτη του μπάντα τους Fontana Showband με τους οποίους άρχισε να παίζει support σε διάφορες μπάντες της εποχής επηρεασμένος από το παίξιμο του Chuck Berry.

Στα 16 του φτιάχνει τους Impact όπου πια ο νεαρός –τότε- Rory ξεκινά το «ταξίδι» του στη ροκ παίζοντας πρώτη φορά εκτός της χώρας του, στην Ισπανία και τη Γερμανία.

Το 1965-1966 σχηματίζονται οι Taste. Με τον John Wilson στα ντραμς και τον Richard McCracken στο μπάσο.

Το 1968 η μπάντα πηγαίνει στο Λονδίνο ενώ το 1969-1971 κυκλοφορούν τα άλμπουμ “Taste”, “On the boards” περιοδεύοντας παράλληλα και στην Αμερική.

Τελευταίο άλμπουμ το “Live Taste” το οποίο περιελάμβανε την εμφάνιση τους στο φεστιβάλ του Isle Of Wight, στο οποίο εντυπωσίασαν μένοντας ανεπηρέαστοι από το γεγονός ότι ο εξοπλισμός τους είχε μόλις κλαπεί. Οι McCracken και Wilson αποχωρούν για να σχηματίσουν τους Stud και
τότε ο Rory φτιάχνει τη προσωπική του μπάντα. Βρίσκει τον – χαρισματικό πιτσιρίκο τότε- Gerry McAvoy για μπασίστα (με τον οποίο συνεργάστηκε για πολλά χρόνια μετά) ενώ στα ντραμς αναλαμβάνει ο Wilgar Cambpell.

Ο Rory Gallagher ξεκινά τη δισκογραφία του μα, το καλύτερο γι αυτόν, ξεκινά και τις περιοδείες του. Η φήμη του εξαπλώνεται παντού.

Τα 150άλεπτα σόου του φαντάζουν μυθικά σήμερα που οι περισσότεροι, με μια 90λεπτη παράσταση πολυμελούς γκρουπ, μοιάζουν ευτυχισμένοι…





Το 1974 οι Rolling Stones τον ζήτησαν στις τάξεις τους. Όμως ο Rory αρνήθηκε. Δεν ταίριαζε, δεν «κόλλαγε» με το στυλ, την έκφραση και το «φτιασίδωμα» των Stones.

Ο Rory ήταν ένας απλός, έντιμος μουσικός αφιερωμένος στο μπλουζ, βίωνε το rock αληθινά κι η ζωή του ήταν η δημιουργία κι όχι απλά το αριστοτεχνικό παίξιμο σε μια μεγάλη μπάντα. «…Το 1973 o Rod De ‘Ath αντικατέστησε τον Cambell, ενώ στο σχήμα προστέθηκε και ο Lou Martin στα κίμπορντς.

O τελευταίος επηρέασε ιδιαίτερα τον ωμό, σκληρό ήχο του Gallagher προσθέτοντας τις δικές του τονικότητες.

Ύστερα από τρία άλμπουμ με την Polydor, o Rory υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, το 1975.

Το ντεμπούτο του για την πολυεθνική ετικέτα ήρθε τον επόμενο χρόνο, με την κυκλοφορία του “Calling Card”, σε παραγωγή του Roger Glover των Deep Purple.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν επίσης τα “Photo-Finish” (1978) και “Top Priority” (1979).

Οι εσωτερικές αλλαγές στο σχήμα συνεχίστηκαν με την προσθήκη του Ted McKenna στα ντραμς, ενώ ο Gerry McAvoy αποχώρησε οριστικά το 1980…»

12 Σεπτεμβρίου 1981, Αθήνα, Νέα Φιλαδέλφεια.

Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 σαράντα χιλιάδες νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν τόν RORY GALLAGHER σ εκείνη την ιστορική συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM… και το όνομα του έγινε Θρύλος.

Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ. Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ».

Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό.





Απόσπασμα από συνέντευξη του Rory Gallagher για την συναυλία στην Αθήνα:


«… Ήταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από πολύ καιρό. Μόλις το σόου ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω πλευρά του σταδίου.

Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία. Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν περισσότερους αλλά, όπως και να ‘χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισενα ρίχνει δακρυγόνα σε μας.

Ήταν η περισσότερο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει. Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα.
Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή να κάνεις τίποτα.

Οταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (σ.μ. μετά το τέλος της συναυλίας) ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν είμασταν σίγουροι ποιος ήθελε να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί.

Μας περιτριγύριζαν “παραστρατιωτικοί” (σ.μ. ασφαλίτες) κι έμοιαζαν πολύ απειλητικοί.

Γι αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο.

Ομως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε.

Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης. Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (σ.μ. από τα δακρυγόνα) κι όλοι φοβηθήκαμε.

Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη.


Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…»


14 Ιουνίου 1995, King’s College Hospital, London. Από το ραδιόφωνο ανακοινώνεται οτι ο Rory Galagher εφυγε από τή ζωή..

Όλοι γνώριζαν ότι ήταν άρρωστος - η υγεία του ήταν ασταθής από τη δεκαετία του ’80...

Είχε πάει στο νοσοκομείο για μεταμόσχευση ήπατος και τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά.

Το μόσχευμα του ήπατος που του είχαν βάλει έπαθε μόλυνση και η όλη επιχείρηση απέτυχε Rory Gallagher πέθανε ενώ ήταν μόλις 47 ετών.





Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έκανε παιδιά. Το αλκοόλ του κατέστρεψε τη ζωή. Τα τελευταία χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα γι αυτόν. Πέθανε από πνευμονικό οίδημα ύστερα από τη μεταμόσχευση συκωτιού που είχε υποβληθεί. Ο Rory Gallagher έπαιξε με μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς. Ενέπνευσε πολλούς άλλους που πίνουν νερό στ όνομά του.

Ο Rory πούλησε 35 εκατομμύρια δίσκους κι ακόμα πουλάει στους ορκισμένους φίλους του.
Σ όλους αυτούς που οι ήρωες δε σημαίνουν τίποτα παρά μόνο την αγάπη και την αφοσίωση σ αυτό που τους γεμίζει, σ αυτό που τους κάνει να νιώθουν καλά, σ αυτό που τάχθηκαν να δημιουργήσουν και να ζήσουν.